Büyükada’yı nasıl bilirsiniz?

Daha önce yine içimdeki o zamanın izini sürme umuduyla yazmıştım. En eski anım biraz da zorlamayla yoğurt yedirildiğim bir akşamdan geliyor. Mama sandalyesindeyim. Karşımda biraz saf biraz da üzgün görünen bir kadın... Annem... Belli belirsiz bir fotoğraf... Sesler... Vaktin akşam olduğu hafızama yazılmış çünkü güneşin balkona yaydığı kızıllık hâlâ gözlerimin önünde. Kulağımıza dalgaların sesi geliyor. Kumsal’dayız neticede. ‘Ada’nın Kumsal diye bilinen tarafında... Yaz ayları için tuttuğumuz evlerden biri... Yıllar sonra sahneyi hatırlattığım hüzünlü kadın “Mümkün değil! iki yaşında bile değildin,” demişti.