Daha önce yine içimdeki o zamanın izini sürme umuduyla yazmıştım. En eski anım biraz da zorlamayla yoğurt yedirildiğim bir akşamdan geliyor. Mama sandalyesindeyim. Karşımda biraz saf biraz da üzgün görünen bir kadın... Annem... Belli belirsiz bir fotoğraf... Sesler... Vaktin akşam olduğu hafızama yazılmış çünkü güneşin balkona yaydığı kızıllık hâlâ gözlerimin önünde. Kulağımıza dalgaların sesi geliyor. Kumsal’dayız neticede. ‘Ada’nın Kumsal diye bilinen tarafında... Yaz ayları için tuttuğumuz evlerden biri... Yıllar sonra sahneyi hatırlattığım hüzünlü kadın “Mümkün değil! iki yaşında bile değildin,” demişti.
Yazının tamamını görebilmek için lütfen abone olun. ABONE OL
Aboneyseniz
üye
girişi
yapınız.
Oksijen'e e-gazete aboneliği ile edineceğiniz avantajlar; Oksijen yazarlarının tüm yazılarına erişim Gazeteoksijen.com üzerinden 7/24 güncel haber erişimi Her gün e-posta kutunuza gelen Oksijen bülteni Gazete Oksijen, O2 ve özel yayın arşivine erişim
