Oteller sürgünleri de gizler

Ne çok hikaye saklamıştır oteller. Ne çok unutulamayacak beraberlik, yalnızlık, heyecan, bekleyiş, bazen de ölüm… Birçok şehrin tarihinin böyle de yazıldığını söyleyemez miydik? Ben buradaki geçicilik duygusunu da sevmiştim. Bir odada kalır, bazen size gizemli görünen koridorlardan geçer, sonra da kendinizi daha ait hissettiğiniz yerlerinize dönersiniz. Ne çok otel, ne çok sığınma imkanını da vaat eder öte yandan. Ne çok kaçışı. Bir nevi sürgün ve aidiyetsizlik de midir bu aynı zamanda? Soruyu o otel odalarında yeni bir ülkenin, özel ülkesinin sınırlarını yazdıklarıyla çizme savaşını veren yazarlarla şairler için sormak istiyorum daha çok. Bukowski, o salaş odalarda, Mahler dinleyerek o hikayelerin ardına düşmemiş miydi? Balzac, Paris’in başka salaş otellerinde, hayranlık duyduğumuz bazı romanlarını, zamanla adeta yarışırcasına yazmamış mıydı? Pavese, dünyaya geldiği Torino’da, yine bir otel odasında, aşk hayatının fırtınalarına ve belki de hayatın artık taşıyamadığı oyunlarına dayanamayarak, özel kağıtlarını yok ettikten, günlüğüne de “Sözler değil eylem. Artık yazmayacağım” yazdıktan sonra, hayatına kendi isteğiyle son vermemiş miydi?