Yaşar Kemal’in vasiyeti

Bazı buluşmalar gizliden gizliye zamanını bekler. Hikâyeler de hayatlarımıza öyle yazılır zaten... Yaşar Kemal ile buluşmam da zamanını beklemişti. Beni ergenlik yıllarımdan başlayarak bambaşka bir dünya ile tanıştıran o romanları yazan eli nasıl da tutmak istemiştim.  O anlar Zeynep Oral’ın Fransız Sarayı’nda Edebiyat ve Sanat Şövalyesi ödülünü alması vesilesiyle verilen, sanat ve edebiyat dünyasından birçok tanıdık simanın bulunduğu davette; birden eşi Ayşe Hanım ile beraber görünmesiyle geldi. Hak ettiği ilgiyle karşılaştı elbet. Sonra gitti, kendisine gösterilen yere oturdu. Bir ses bana, ‘o an, bu an’ diyordu.  Yanına gittim. Elimi uzattım. Adımı söyledim. Baktı. “Kim?” dedi bana sert gelen bir sesle. Tekrar ettim. Bir de gittim, tanımadığını düşünerek, hiç öyle yaptığım bir iş değildir ama, heyecandan mı dersiniz artık, ne yapacağımı bilememekten mi, romancı olduğumu söyledim! Hâlâ utanırım böyle yaptığım için. Kendimi ne komik duruma düşürmüştüm! Ama o o anlarda bir tek böylesi gelmişti elimden. Hemen ayağa kalktı, uzattığım ve bir iki saniyeliğine havada kalan elimi o güçlü eliyle kavradı, sıktı ve gözlerimin içine bakarak, kendisini tanıyanların çok iyi bildiği o gür sesiyle, çok kızmışçasına “Çarkına s.... senin!” deyiverdi.  Yüzüm o anda kireç gibi bembeyaz olmuştu herhalde! Neye uğradığımı şaşırmıştım. Hayranlık duyduğunuz bir yazar, tanıştığınızda size ilkin bu lafları söylüyor! Titrek bir sesle “Neden?” diyebildim sadece. Kendimi bir daha gülünç duruma mı düşürüyordum? Hâlâ elimi tutuyordu. Birden öteki eliyle sırtıma vurup “Ne diye kendini tanıtıyorsun? Seni tanımayacak kadar bunak mıyım ben?” deyiverdi. Bir ruh halinden başka bir ruh haline ne kadar da çabuk geçmiştim. Sevdiklerine küfürle hitap ettiğini henüz bilmiyordum ki... Aynı samimiyetle “Otur bakalım yanıma!” dedi. Ara Güler birden fotoğrafımızı çekti. Bazı adımları atmayı ertelemem bana bazen çok pahalıya patlamıştır. Şimdi o fotoğrafın peşine düşmediğim için nasıl pişmanım. 

O kitap yazılabilir miydi?