9 Eylül
Son zamanlarda airfryer meselesine bayağı takıldım. Aslında geçen baharda ‘Teknede fırın yok, çözüm ne’ derken Başak’ın önerisiyle airfryer aldım. Tabii bakındım: O mu bu mu? Kapasite ne? Kim, neden memnun? Türk ya da yabancı, kim neyi nasıl yapıyor? Sonunda bir karar verip aldım. Ve tabii her zaman bana yeni olan her konuda olduğu gibi hayatımın esası haline geldi. Aylar boyu her yemek airfryer’da pişti. Sütlaçtan dolmaya, mini pidelerden alt/üst sufleye, keklerden glütensiz ekmeklere, biscotti’den kabak kızartmasına... Hem kızartma seviyorum hem de airfryer aslında bir mini fırın. Yani çok kullanımlı bir durum benim için. Bir yandan da bu heyecan bana ilham veriyor, yepyeni numaralara yol açıyor.
Yaklaşık bir ay önce personel yemeği olarak patates yemeği yapıyordum, kabuklar soyulunca önümde bir yığın oluşturdu. İncecik duruyorlar. E, patatesi cips gibi bu incelikte yapıp kızartıyoruz ya, niye olmasın? Ziyan da olmamış olur. Gerçi bizim düzende ziyan olmuyor, kompost var, tavuklar var, hiç yoksa Luna’ın yemeği var. Birinden birinde kullanırız. Ama yine de atık diye düşüneceğin bir şeyi tamamen keyifle tüketeceğin yeni bir lezzete dönüştürmek hep bir heyecan. ‘Artan mutfağı’nın esası bu değil mi? Artık değil, ‘artan’.
