“Eksik kalanların ‘keşke’leri içimde harlandı”

Yazdığı romanları, öyküleri, babası Behçet Necatigil’e dair hazırladığı kitapları, Almancadan çevirdiği tüm kitapları heyecanla beklediğim bir yazar Ayşe Sarısayın. Bir Roman Kadar Uzun-Geride Kalanlar, Anılar da arada ada sohbetlerimizde yerini buluyordu, heyecanla bekliyordum ama bu kez farklı bir bekleyiş olmuştu, nedenini ise kitabı elime alıp okumaya başladığımda anladım. Bu kitapta edebiyatımızın büyük şairi Behçet Necatigil’in kızının; babası, annesi ve tabii ki burada bahsettiği isimler sayesinde kendini buluşunu, edebî titizliğini, edebiyat tarihimize yön veren ama artık aramızda olmayan yazar ve şairlerin onun gözünden bir nevi portrelerini ve onda bıraktığı anları, anıları okudum. Oktay Akbal, Edip Cansever, Erdal Öz, Kamuran Şipal, Gülten Akın, Sait Faik, Adalet Ağaoğlu ve niceleri… Bir Roman Kadar Uzun’u Ayşe Sarısayın’la konuştuk…

Kitabı okurken Ayşe Sarısayın hem nasıl “Ayşe” hem de nasıl “Ayşe Sarısayın” oldu sorusunun yanıtını buldum. Kitapta ismi geçen herkes seni hayatın her alanında büyütmüş, yaşatmış gibi…

Hepimiz farklı yollardan geçerek yetişiyoruz. Sayısız ilişki, etkileşim ve kitaplar elbette! Kimileri unutulup gidiyor, hatırlanamayacak kadar belli belirsiz bir temasla sınırlı kalıyor. İz bırakanların yeri ise çok farklı, yaşadığımız anda bilincinde olmasak da sonradan dönüp baktığımızda hayata bakışımızı, davranış biçimlerimizi şekillendirdiğini, yolumuzu çizmemizde etkisi olduğunu görüyoruz. Kitaptaki yazılarda bu etkilerin izini sürmeye çalıştım.