Manchester’da yaşayan bilim insanı Muhammed Ghalayini, İsrail füzeleri saldırdığında bölgedeki ailesini ziyaret ediyordu ve şu an ailesiyle birlikte hayatta kalmaya çalışıyor. 7 Ekim Cumartesi günü saat sabahın 6'sıydı ve Ghalayini roket atışlarının sesiyle uyandı. İlk düşüncesi, Gazze şehrinin sabah, güzel gökyüzünde roketlerin ne kadar gerçeküstü ses çıkardığıydı.
Çok geçmeden işlerin bu sefer farklı olacağını, İsrail'in bölgeye yönelik önceki saldırılarından farklı olacağını anladı. Yaşadıklarını İngiliz The Guardian gazetesine anlatan Ghalayini, "İsrailli rehinelerin Gazze'ye getirildiğini ve İsrail askeri araçlarının ele geçirildiğini gösteren videoları gördüğümde bunun büyük bir şey olduğunu düşündüm" dedi. Saldırıların patlak vermesiyle Ghalayini, annesi Mona ve kız kardeşi Sondos ile korkuyla taşınmaları gerekip gerekmediğini düşünmeye başladı.
1 hafta içinde üç kez kaçtılar
Seçeneklerini düşünürken yüksek bir patlama ve cam kırılma sesi duydular, sadece 100 metre ötedeki bir bina vuruldu. Onlar ve komşuları, gelmek üzere olduğunu bildikleri şeye fazlasıyla maruz kalacaklarından korktukları için Gazze sahilindeki bir binanın 10. katındaki dairelerinden kaçtılar. Gece çantalarını pasaportlar, ilaçlar, taşıyabildikleri kadar kitap, kıyafet, banyo malzemeleri ve şarj aletleriyle doldururken dronların sesi de arttı. Ghalayini, "Geri dönecek bir eviniz olup olmayacağını bilmeden evinizden ayrılmak zor" dedi. Lakin, bunun bir hafta içinde yapacağı üç kaçıştan sadece ilki olacağının farkında değildi.
Manchester'da oturan hava kalitesi bilimcisi 44 yaşındaki Ghalayini, üç ay kalmayı planlayarak Eylül ayında memleketi Gazze'ye dönmüştü. Kariyerine ara verdiğini ve babası ve üvey kardeşleriyle yeniden temasa geçmek istediğini söyledi. Bilim insanı Ghalayini, "Bu, aile ve arkadaşlarla yeniden bir araya gelerek evde güzel bir dönem geçirmek için bir fırsattı. Mısır ve İsrail'in kısıtlamaları nedeniyle Gazze'ye seyahat etmek zor, bu yüzden neredeyse 20 yılda yalnızca üç kez ziyaret ettim ve her seferinde de bir aydan az bir süre kaldım" diye konuştu.
"Daha fazla işgal istemiyoruz"
Çalışmalarını Gazze'deki diğer kişilerle bağlantı kurmak ve 2,3 milyonluk yoğun nüfuslu bölgede havayı iyileştirmek için kullanma konusunda bir sorumluluk duygusu hissetti. Çoğu, Gazze Şeridi'ndeki 16 yıllık ablukanın ortasında beton kule bloklarına tıkışmış durumda. Bir araştırma semineri düzenlediğini anlatan Ghalayini, İsrail'in Hamas'a karşılık başlattığı hava saldırısının ardından, “Gazze'de hayatta kalabilmek gibi artık her şey muallak" dedi.
Annesi ve kız kardeşi, annesinin son dakikada ülkeden ayrılmak için izin almasının ardından Pazar günü Refah sınırından Mısır'a geçerek kaçtı. Pazartesi günü Ghalayini, babasının yanına, Gazze'deki sağlık merkezinin üstüne sığındı. Sonrasında ikili, daha güvenli olabileceğini umarak daha kuzeydeki bir otele kaçmaya karar verdi. Çünkü, İsrailli yetkililer şeridin tamamen kuşatıldığını, suyunun, elektriğinin ve yakıtının kesildiğini duyurdu.
Salı sabahı Ghalayini, kahvaltıda kendisi, babası, amcası ve bazı kuzenlerinin kaçtığı Meştal otelinin yiyecek stoklarını karneye bağlamaya başladığını fark etti. Otel, biri etli, ikincisi humuslu, üçüncüsü ise bir tür labneli olmak üzere kişi başına üç sandviç sağladı. Ayrıca, o ve ailesi de malzeme getirmişti: ekmek, peynir, su, salam, hurma. Daha düşük kaliteye alışmak için zaten şişe suyunu Gazze'nin tuzlu musluk suyuyla karıştırıyordu. Ertesi gün Gazze'nin tek elektrik santrali kapatıldı. Ghalayini bir arkadaşından, Filistinlilerin Gazze'den çıkışına izin verecek bir insani koridorla ilgili tartışmaları haber veren bir mesaj aldı. Fakat, Ghalayini öfkeliydi. Tartışmalar neden bölgeye kara, deniz ve hava yağan bombaların durdurulması değil de Filistinlilerin çıkışlarına izin verilmesiyle ilgiliydi anlamıyordu. Aslen Filistinli bilim insanı, “Daha fazla işgal istemiyoruz” dedi.
Cumartesi günü, aralarında Ghalayini gibi çifte uyrukluların da bulunduğu bazı kişilerin Mısır'a geçmesine izin verilebileceğine dair haberler gelmeye başladı. Her şeye rağmen Ghalayini ayrılma fikri konusunda çelişki yaşıyordu. Ghalayini, “Amcam, teyzem ve kuzenlerim buradalar. Onları burada kaderlerine bırakamam. Burada yapmam gereken işler olduğunu hissediyorum. Hayatımla evim arasında bir seçim yapmak zorunda kalmam çok korkunç" söyleriyle savaşın tüyler ürperten yüzünü anlattı.
