Edebiyatımız ve gazetemiz çok değerli bir yazarını kaybetti. Mario Levi’yi bizi farklı dünyalarla tanıştıran bir yazar, eski bir İstanbul beyefendisi, yemek yapmayı seven bir gurme, esprileriyle ortamı neşelendiren bir dost ve bir Türkçe aşığı olarak anıyoruz.
Elif Tanrıyar:
Bu sanırım hayatımın en zor yazısı. Telefondaki son konuşmamız ve onun yumuşacık sesi dün gibi aklımda. Yılbaşının hemen ertesiydi. Beni hem yeni yıl kutlaması hem de kısa bir süre önce kaybettiğim babam için başsağlığı dilemek için aramıştı. Doğal olarak hüzünle başlayan konuşmamız çok geçmeden onunla her zaman alışık olduğumuz neşeli, dostça, muzip konuşma ritmimize dönmüştü. Son dönemde hastaydı ve sesi her zamankinden de daha yorgundu. Buna rağmen benimle her zaman olduğu gibi yeni projelerini paylaşıyordu.
Sibel Oral:
1957 doğumlu Mario Levi 1970’lerin ortalarında yazmaya başladığı hikayelerini yeterince iyi olmadıklarını düşündüğünden, yayımlama girişiminde bulunmamıştı. Amaç yazmak, yazar olmak, yazısınıkitabını yayımlatmak değil, en iyi olanı yazana kadar emek vermekti. Mario Levi’yi ben emekçi bir edebiyatçı olarak tanımlarım.
