Daha önce de yaptık, yine yaparız. Biz kaybettik, biz kazandık

Herkes denizde olmalıydı. Kızgın güneş altında, beyaz eski evler, mavi boyalı kapılar ve üzerlerine yığılı pembe begonviller arasında yolumu bulmaya çalışıyordum. Hava o kadar sıcaktı ki bir kedi bile yoktu ortada. Çeşme’nin dar sokakları arasında araba kullanmak istemediğim için yakın bir yere park edip yürüyerek gitmek daha akıllıca olur diye düşünmüştüm. Arabayı park ettiğim otoparkta çalışan genç delikanlıya gideceğim yeri söylediğimde, “Şuradan çıkarsanız, çok yakın aslında” dedi.  Gösterdiği yokuşu gözüm kesmedi. “Ben biraz dolanayım” dedim. Üzüntüyle baktı bana. Zira kısa yokuştan kaçıp, ters yönü tutturmuşum. Serin bir sabah vakti ya da gün battıktan sonra olsa tadını daha çok çıkarabileceğim ara sokaklarda öğle sıcağında birazdan bir fazla yürüdüm.   O sokak, bu sokak derken, sonunda aradığım o eski Rum evini buldum. Horasan Balık yazan kapısından girdiğimde eski yapının içinde kimseler yoktu. Yemek servisini yaptıkları iç bahçeye yöneldim. Ahmet’in sesi geliyordu bir yerlerden. Kimseler olmayınca bahçe daha da güzel göründü gözüme. İncir ağacının altındaki tahta uzun masaya oturdum. O sırada Ahmet çıktı mutfaktan. Üzerinde çizgili önlüğü, gülerek yanıma geldi.  “Kezban yok mu?” diye sordum.  “Burada burada. Şimdi gelir o da. Kahve içer misiniz? Soğuk bir şey ya da?” Buz gibi soğuk sudan daha güzeli olabilir mi? Kahve sonra belki. Ahmet dolaptan şişeyi çıkarırken yer bulmanın hep çok güç olduğu, şahane yemeklerini yerken sohbet eden neşeli insan seslerinin birbirine karıştığı bahçeyi izledim bir süre daha. Her şey değişsin ama ne olur bazı güzel şeyler olduğu gibi kalsın, hiç bozulmasın dediğimiz o bazı güzel şeylerden birisi işte burası. Altında oturduğum incir ağacını başıyla işaret ederek,  “Bu evin temeli atılmış, bu incir de o gün dikilmiş. Burada anısı olan çok insan var. Bazen gelip anlatıyorlar. Çocukken burada oynadım diyorlar. Evin eski sahiplerini tanıyanlar çıkıyor. Harap halini bilen, böyle görünce takdir eden oluyor. Mutlu oluyorum dinlerken. Bu dükkân, bu bahçe çok insana uğurlu geldi. Ama en çok bize” diyor.  Ahmet’le Kezban’ın emeği, sabrı ve çalışkanlığı ile bir Çeşme klasiği olan Horasan Balık’ın bahçesi yaklaşık dört yıldır, bilenlerin müdavimi olduğu bir  deniz ürünleri lokantası.  “Denizden ne çıkarsa pişiririz. Et, tavuk filan olmaz bizde. Denizden çıkana yakışanı arayıp bulmak, denemek, daha iyisini yapmak bizim işimiz.” Ben bir mekân yazarı değilim. Bu konuda gerçek birer usta olan kalemlerle aynı gazetede yazıyorum zaten. Mekânların insanlarını merak ediyorum. Başladıkları günü, düştükleri yeri, yıkıldıkları zamanı, döndükleri yolları, tırmandıkları dağları merak ediyorum. Urla-Çeşme yarımadası insanlarının hikâyelerini, onları bugünkü hallerine getiren hayatlarını dinlerken hiçbir başarının bedelsiz, hiçbir güzelliğin ağrısız acısız doğmadığına bir kez daha inanıyorum.  Ahmet ve Kezban’la bu yaz başı tanıştım.  Geçtiğimiz haftalarda hikâyesini yazdığım Mete Nisari ile buluşup konuştuğumuz bir akşam, “Seni öyle bir yere yemeğe götüreceğim ki yemeğe ayrı, yemeği yapanlara ayrı hayran kalacaksın. Bak, adım gibi biliyorum” demişti. Arkadaşım Elif Dağdeviren de o gün bizimleydi ve Mete ne yaptı etti, o gece Horasan Balık’ta bize bir masa bulmayı başardı. “Başardı” diyorum çünkü aynı gün içinde yer bulabilmek hakikaten zor. Çok çok zor.  Sohbet etmek için buluştuğumuz o gün de, dolaptan çıkardığı dışı buğulanmış soğuk şişeyi açıp bardağıma suyu boşaltırken Ahmet’in telefonu ısrarla çalıyordu. İçini çekerek telefonunu açtı. Sakin sesiyle “Vallahi yer yok. Yazıyorum elbette. Bir iptal olursa, söz, arayacağım” dedi. Telefonu kapayıp tatlı bir yorgunlukla baktı bana. “Bu işin bu kısmı zor işte. Masa sayımız belli. Üzerine çıkmama imkân yok. Mekân da kaldırmaz, mutfak da. İnsan misafirini kırmak ister mi? Geri çevirmek ister mi? İstemez tabii. Ama bazen üzüyorlar beni. ‘Bana da mı, bize de mi? Biz eski müşterin değil miyiz?’ diyorlar. Öyle tabii. Ama ne yapabilirim? Hayır demek kolay mı?”  Eminim hiç değil. Gelip gittikçe anladım ki Horasan’a ilk geldiğimiz akşam Mete’nin bize küçük bir masa bulması hakikaten şansmış ve arkadaşım haklıymış. Son anda iptal edilen bir rezervasyon nedeniyle hem şahane yemekleri yedik hem de Ahmet, Kezban ve onlara yardım eden kardeşleri ile tanışabildim. Bu güzel mekândaki o ilk akşam masaya konan ne varsa, vakti ile bir yerlerde tecrübe edip bir daha bulamadığım eski şahane tadıyla çıkıp geliyordu adeta.