Nerede o eski…

Babalar gününde, bir Instagram ritüeli olarak herkes babası ile bir zamanlar çekilmiş resmini koydu. Bugüne ait olanlar da eklenmişti nadiren ama küçüklüğe, çocukluğa hatta bebekliğe ait fotoğrafların neredeyse tümü renkli. Bebeklik fotoğrafının bile renkli olabildiği bir döneme girdik. O döneme ait sadece siyah beyaz fotoğrafı olanların en gencinin bile yaşı altmışa yaklaşıyor. Fotoğraflar, filmler hatta televizyon renklenince hayat da bir anda değişmiş oluverdi. Hızlandı. Yetmiş yıl plaktan, yirmi yıl kasetten dinlenen müziğin, on yıl CD, beş yıl MP3 derken dijital her kaynaktan dinlenir olması gibi fotoğraf da benzer sıçramayı yaptı. Yüz yıllık siyah beyaz bir anda renkliye dönse de sonunda dijital oldu. Basılmış fotoğraflardan oluşan en yeni albüm bile otuz yıllık neredeyse. Üstelik zamanında sekiz ya da on ikilik filmlerle çekilenlerin banyo ve baskı sonrası görülmesi bile üç-beş gün alırdı. İnsanların sadece özel olay ve günlerden kalma birkaç fotoğrafı olurdu. Onlar da başarılı çekilebilmişlerse. Zaten herkesin evinde makine olmasına imkan yoktu, lüks sayılabilirdi. Fotoğrafçı gelir ya da stüdyosuna gidilir. Bu pahalı iş için de çok önemli sebep gerekir. Doğum, nişan, evlilik, askerlik… Şimdi kimlik ve vize dışında kimse fotoğrafçı görmüyor. O da retinadan sese, parmak izine kadar her yoldan çözülür olduğu için ne kadar daha sürebilir bilinmez.