Galiba ben artık istifa edeceğim!

Bir gün önceden marine edilen kuzu kafes. 5 Ocak Aralık 14’ten beri topallıyorum. Dizim şiş ve geçmiyor. Bütün yılbaşını falan sekerek geçirdim. Bir dizlik taktım, biraz yardımı oldu ama geçmedi. Sanırım doktora gitme zamanı. Aldık randevuyu, gittik. MR falan da çekildi, menisküs yırtığı, iki yerden. Yani ameliyat. Önce bir durdum. Dilini bilmediğin bir ülkede ameliyat olma fikrinden hiç hoşlanmadım. Ama doktoru seviyorum; güveniyorum yani. Arkadaşımız zaten ama doktor olarak bana müthiş güven veriyor. Hazmedip bir karar vermem lazım. 7 Ocak Kararımı verdim, ameliyat olacağım. 10 Ocak Tekrar gidiyoruz doktora ve ameliyatı konuşuyoruz. Cumaya karar veriyoruz, bu hafta içi bir takım testler var onlar yapılacak. Tabii ameliyattan 24 saat önce Covid testi de yaptırmam gerekiyor. Anestezi randevusu, kalp malp, hepsine bakılıyor. 13 Ocak Gıda alışverişine çıkıyorum. Evi malzeme ile donatıyorum. Ameliyattan sonra yemek yapamayacağım, o iş B’ye kalacak. Ama en azından dolu bir dolapla başlasın, koştur koştur alışverişe gitmesin. 14 Ocak Ameliyat oluyorum. Aynı gün akşamüstü taburcu ediyorlar. Koltuk değnekleriyle çıkıyorum. Bir hafta 10 gün değnekliyim. Dinleneceğim ama saat başı yürümem, iki saatte bir de verdikleri egzersizleri yapmam gerekecek. Ve tabii sürekli buz tedavisi. Eve geliyoruz. Pek bir şey yiyecek halim yok ama B’ zencefilli bir sebze çorbası yapıyor, onu yiyip yatıyorum. 15 Ocak B’nin mutfak mesaisi başlıyor. Her gün saat 11’de ilaç alacağım, yani geç kahvaltı ve sonra da akşam yemeği var. Allah’tan sevgilim güzel yemek pişirir, dolayısıyla içim rahat, hatta dört gözle bekliyorum. Bugün akşama “choucroute” yapmaya karar veriyor. Lahana, pancetta, sosis ve beyaz şarap ile. Pancetta'ları tavada çeviriyor, dışarı alıyor, onun yağında soğanları çeviriyor, sonra da lahanaları koyup beyaz şarap ile pişmeye koyuyor. Tam dört saat pişiyor lahanalar. Sonuna doğru pancetta'ları geri ekliyor, bir de sosisleri. Yiyoruz, kendi beğenmiyor, şarabı yarı yarıya suyla değil, tam koymalıymışım yorumunu yapıyor. Ben mutlu mesut yiyiyorum. 16 Ocak Bugün menüde kereviz var. Kerevizleri de pancetta'nın devamı ile pişiriyor. Pancetta deyince ince dilimlenmiş bacon gelmesin akla. Kasaptan bayağı bildiğin löpçük pancetta almış, kendi kullanım tercihine göre doğruyor. Şanslı mıyım ne? Neyse. Kereviz, havuç ve pancetta'ları döküm tencerede uzun uzun pişiriyor. Nefis kokuyor, üstüne maydanoz serpiyor. Acayip olmuş. Hatta o kadar iyi ki, yanı pilav istiyor. “Aa, pilav yok mu?” diye ağzımdan dökülüveriyor. Bir bakışı var, anlatamam. Utanıyorum. Ama hafiften. 17 Ocak İki gündür ağırlıklı sebze pişiriyor B’. Bugün ise tamamen yön değiştiriyor, yarım kuzu kafes yapacakmış. Hatta dünden marine bile etmiş. Sarımsak, taze kekik ve mercanköşklerle. Ameliyattan önce buradaki, hafifçe şehir dışındaki bir çiçekçiye gidip saksılarla mercanköşk, kekik, limon kekik ve biberiye almıştık. Ne de olsa taze ot kullanma merakım malum, burada da elimin altında en sevdiklerim olsun istiyorum. Şimdi bu otlar B’nin de işine yarıyor. Kuzuyu marinesiyle kâğıdın içine paketliyor, çok yüksek olmayan fırında yavaşça pişiriyor. Belli bir noktada açıyor kâğıdı, kendi yağının içinde ters yüz ediyor, yine kapatıp devam ediyor. En sonda da kâğıdı açıp pirzolaların üstüne ayrıca aldığı incecik bir kuzu gömlek kapatıyor. Ve kızgın fırında bunu çıtırdatıyor. Bu yağ/gömlek çıtırdatma numarasını da ben kızarmış yağ severim diye yapıyor üstelik. Onun yağ ile arası yok. İlişkimizde kamyon şoförü kıvamında olan benim. Yanına da brokoli ve balkabağı haşlayıp zencefilli sarımsaklı keskin bir sosla servis ediyor. Allah’ım! 18 Ocak Gün makarna günü! Normal beslenmemizde makarna yemiyoruz. Benim geçirdiğim mide küçültme ameliyatından sonra midemin hazmedip hazmedemedikleri diye bir durumum var. Makarna, ekmekler, börekler çok zor. Midemde tokalaç olup kalıyorlar ve hazımsızlıkla kıvranıyorum. Aynı şey dana eti için de geçerli. Böyle olunca da bu gibi rahatsızlık yaratanları yemeyi tercih etmiyorum. Aslında makarnaya ölürüm. Ekmek malum, hem yapar hem yerim. Ama işte, bu durum ancak seçerek yememe sebep oluyor. Yani eğer yiyeceksem ve bir hazımsızlıkla başa çıkmam gerekecekse, yediğimin lezzet olarak beni uçuruyor olması lazım. Onun için dışarıda ekmek yemiyorum, sadece canım çok çektiğinde kendim girişiyorum. Makarna da öyle. Ancak evde, senede belki iki kere, taş çatlasa üç. B’ mürekkepli makarna almış. Bebek kalamarlar ve domuz sosis ile acayip bir numara çekiyor. Yanına da bebek ıspanak salatası falan... Galiba ben artık mutfaktan istifa edeceğim, bu kadar da olmaz!

Şemsa Denizsel

Diğer Yazarlar

Bu neyin sınavı?

Cumhuriyetçi Parti, AK Parti'ye benzedi

Ece Sükan yazdı: Lüks modanın Metaverse atağı

Evin bahçesindeki potadan Euroleague’e

Öncelik gıda mı yoksa iklim mi?

Galiba ben artık istifa edeceğim!