Gözbebeğimiz altınla taçlandı

29 Mayıs Dünün misafirlerinin ardından bugün İstanbul üzerinden Amsterdam’a uçuyoruz. Amsterdam International Olive Oil Competition için. Yaklaşık bir ay önce bir e-posta geldi, ilk beşe kaldınız, ödül törenine bekliyoruz diye. Ondan da aylar önce sevgili Müge’nin teşvikiyle Cooks Grove’un yağını Amsterdam’da yapılan bu yarışmaya göndermiştik. Hani bir beklentimiz olduğundan değil ama yağımızın değerlendirilirken hatası, kusuru ya da güzelliği nedir ne değildir, anlayalım diye. İşte o. Beklenti yoktu ama şimdi heyecan bastı. 31 Mayıs Ve yağımız altına layık görüldü. Altın deyince sadece bir yağ altın madalya alıyormuş sanılmasın. Çeşitli değerlendirmeler sonucu puanlamalar yapılıyor ve belli kriterlerde belli puanları alanlar bronz, gümüş veya altın ile sınıflandırılıyor. Bizim gönlümüzün biriciği de işte o kriterleri ve o puanları tutturmuş! Üstüne bir de şeflerden oluşan jüri var, hani siz mutfağınızda neyi tercih ederdiniz jürisi, işte o jürinin de tercihi olduk: “Chef’s Choice”. Bu anons edilince o kadar şaşırdım ki, bir de ‘aaaa’ diye çığlık atmışım. Sonra sahneye çıktım, ben de aşçıyım falan derken olay iyice gırgır şamata oldu, hem sevindik hem gülüp eğlendik. Zeytinyağcı olmak için çıkmadık yola, azıcık bir ağacımız var, onlara gözümüz gibi bakıyoruz, en kıymetliler. Hala zeytinyağcı değiliz ama şahsi kullanımımız ve Cooks Grove’un kullanımı dışında kalanları da sevecek, kıymetini bileceklere elbette ulaştırıyoruz. 2 Haziran Dün gece garip bir saatte döndük. Daha doğrusu ben döndüm, B’ iş seyahatine gitti. Şimdi mesele yaz için toparlanmakta. Cooks Grove’da yaz boyunca hiçbir etkinlik veya yemek atölyesi düzenlemiyoruz. En başından, buraya taşınırken aldığım bir karardı. O kadar sıcak ve o kadar kalabalık oluyor ki bu coğrafya, bırak misafir ağırlamayı, burası yaşanır olmuyor. Yaz boyu sadece üretimle geçiyor. Bahar tarhanaları tamam, şimdi Şemsa’nın Kıtırları, Bakla Çerezi ve Zeytin Granolası var sırada. Üretim onlarla devam edip oradan domates ve çeşitli sebzeleri kurutmaya, sonbaharda da diğer soslara geçecek. Ben de bu arada gelip gitmeli bir düzen içinde yazlığa çıkacağım. 5 Haziran Evet, geldim. An itibarıyla yazlıktayım. Artık önümüz yaz yemekleri, zeytinyağlılar, sabah yüzmeleri, öğleden sonra siesta’ları, akşamüstü içkileri, nefis gün batımları, şezlongda yıldız kaymaca-kaydırmaca. Bugün dışarıda yeriz, yarından itibaren düzenimi alırım. 6 Haziran Önce mutfak eşyaları yerleşti. Ne de olsa burası kiralık, tabii ki gelirken tencere tava değil ama bıçaklarımı, ufak tefek mutfak aletlerimi, kahve değirmenimi, espresso ve filtre düzeneklerimi, muhtelif kahvelerimi ve en önemlisi mini mangalımı alıp geldim. Sonra eksik tespiti yaptım ve bulabildiğim bir mini marketten tuz gibi en temel ihtiyaçları tamamladım. Sonra sordum soruşturdum, bir manav buldum, oradan da gözüme kestirdiğim üç-beş şeyi, domates, soğan, biber, sarımsak, limon, patlıcan, maydanoz aldım. Ayrıca sarı mercimek, bezelye kurusu, yumurta gibi birtakım gıdayı da topladım. Eve geldim ve hemen patlıcanların bir kısmını közlenmeye koydum, bir kısmıyla da “yazlıkçı Şemsa tek durmaz” modeli olarak imambayıldıya başladım. Közlenenler kolaycacık oldu, al sana patlıcan salata. İmam tabii uzun sürdü. Bir de sarı mercimekten fava, o da aynen. Ben de o arada bavulları açtım. Yani önce mutfak, sonra kılık kıyafet. Ben gerçekten adam olmam. Neyse, sonuçta akşamüstü perişan bir şekilde kendime uzun bir cin tonik yaptım, günü batırdım. 7 Haziran Mutfak eksiklerini tamamlamaya devam. Aşağıda deniz kenarında bir taverna var, orada günü geçirdim. Deniz, güneş, bir de yazılacak yazı. Öğlene patates tava, çoban salata ve de buzlu bardakta buz gibi bira. Akşamüstü çıktım etrafı arabayla keşfetmeye. Bir kasap buldum, oradan pancetta, pirzola, sosis falan. Eve döndüm. Öğlenki tavernadan pancar almıştım; onu, favayı bir de imambayıldıyı yedim, herhangi bir şey pişirmekle uğraşmadım. Uğraşamadım. 8 Haziran Normal düzenim, ilk öğünü öğlen 12 gibi yapmak. Kaç gündür mümkün değil, deli gibi koşuyorum. Bugün artık kendimi yoluna koymalıyım. En önemlisi de yüzmeye başlamalıyım. Yıllardır, 2014’te mide ameliyatımdan bu yana her yaz yüzüyorum. Her gün 1500 kulaç yani 1 kilometre. Tabii ilk gün bunu yapamıyorum. Ama bir hafta içinde bu mesafeye çıkıyorum ve 55 dakikada yüzüyorum. Gittikçe hızlanıyorum, süre 40 dakikaya iniyor. O zaman mesafeyi artırıyorum, hedef ilk süre olan 55 dakikada 1.5 km yüzmek. Bu da 2 bin 250 kulaç demek. Sabah erken idmana başladım, sonra da 12 gibi kendime şahane bir yumurta, bir salata ve ızgarada pancetta yaptım. Bahçeden biberiyeler, tabii yanımda getirdiğim zeytinyağı ile. Ne de olsa yazlıkçıyım, yağımı da yanımda getirdim. Sanki burada yokmuş gibi...

Şemsa Denizsel

Diğer Yazarlar

Ece Sükan yazdı: Lüks modanın Metaverse atağı

Öncelik gıda mı yoksa iklim mi?

Cumhuriyetçi Parti, AK Parti'ye benzedi

Çağı yakalamak

Benzinli-dizel tarih oluyor

Gözbebeğimiz altınla taçlandı