Fikret Kızılok’un sesini duymak

Hayat insana bazen ne anlamlı buluşmalar hazırlıyor. Yaşananların sizde bıraktığı kimi anların değerini zamanla nasıl da biraz hüzünle hatırlamak zorunda kalıyorsunuz. Fikret Kızılok’la ilk karşılaşmamızı hiç unutamadım. Gazeteciliğe bir yerinden bulaştığım ve tutunmaya çalıştığım günlerde, kendisiyle bir röportaj yapma imkânını bulmuştum. Yolun başındaki her yazı yolcusu gibi ben de kendi arayışıma çıkmıştım. Nerelere gideceğimi elbette henüz bilmeden… İlk adımı atmamı sağlayan da Bostancı Çatalçeşme’de, bir apartmanın bahçe katında, bana o günlerde büyülü gibi görünen bir yerdi. Hayata hep tazelenen bir umutla bakmamı sağlayan bir yer... Unutulmaz bir mekân “Çekirdek Sanat Evi”ni kimler hatırlıyor artık? Seksenli yılların ortalarıydı. Onunla ilkin orada konuşma fırsatını yakalayabilmiştim. Heyecanlanmıştım tabii. Kolay mıydı? Bende öyle çok şarkısıyla yer etmişti ki... Çocukluğumun ve ilk gençliğimin karışık yılları... Hayranlık duyduğu Aşık Veysel’in izlerini taşıyan “Yumma Gözün Kör Gibi” ile “Yağmur Olsam” şarkılarının bende yaptığı etkiyi de iyi hatırlıyordum, Karacaoğlan’dan bestelediği “Güzel Ne Güzel Olmuşsun” ile ilk kez kendi sözleriyle bestelediği “Söyle Sazım” adını taşıyan şarkısını da... Mekân hayatımda derin izler bırakacaktı sonra. Sanırım pek az insan onca unutulmaz şarkıya imzasını atmış bu biraz da aykırı bestecinin ve şarkıcının aynı zamanda diş hekimi olduğunu bilir. Bir zamanlar muayenehanesinin bulunduğu yerdeydik. Mesleğini hepten bırakmaya karar verdiğinde Bülent Ortaçgil ile beraber böyle bir yer açmıştı. Yirmi, bilemediniz yirmi beş seyirci alabilen küçük bir konser salonuydu artık karşımızdaki. Konser salonu dememe bakmayın. O kadar küçüktü ki, bir evin salonu gibiydi daha çok. Samimiyetin doğurduğu birliktelikler... Birçok değerli müzisyen orada sahne almıştı. Aralarında seslerini bir şekilde duyurmuş olabilenler de vardı, ilk kez duyurmanın heyecanını yaşayanlar da... Şimdi düşünüyorum da, ne muhteşem bir resmigeçitti. Erkan Oğur, Aziz Şenol Filiz, Mutlu Torun, İhsan Özgen, Yeni Türkü, Yaz Baltacıgil, Neşet Ruacan, Doğan Canku, İsmail Demircioğlu, Jak Esim, Cem İkiz, Ezginin Günlüğü ve kim bilir artık hatırlayamadığım başka değerli birçok isim. Eşine benzerine zor rastlanabilecek bir uygulaması da vardı. Konserler canlı kaydedilir, ardından çoğaltılan, her birinin kapağında şarkıların adlarının çok şık bir el yazısıyla yer aldığı kasetler, bilet alanlara ücretsiz olarak verilirdi. 1986 yılında yürürlüğe giren yeni yasa bu uygulamanın önüne geçilmesine yol açtı. Geriye yapılanların bıraktığı izler ve sedalar kaldı. Sohbetler ve o kırgın şarkılar Röportajımız, aldığım davet üzerine, Feneryolu’ndaki evinde gerçekleşmişti. Bu sadece bir başlangıçtı. Daha sonra o evde hayata dair ne çok unutulmaz sohbetler yaptık. Bazı tespitleri benim için hâlâ yol göstericidir dersem, inanın. Buna ilerleyen yıllarda gelen unutulmaz başka şarkılarını da eklemeliyim. Hangilerini hatırlamadan edemiyorum? “Zaman Zaman”, “Gönül”, “Bu Kalp Seni Unutur mu?”, “Yeter ki” ve bende çok özel bir yere sahip “Bir Harmanım Bu Akşam”... ‘Sorum yok, soranım yok / Yolum yok, yordamım yok / Bir çıkmaz sevdadayım / Çekip vuranım yok’... Acıklı bir şiir gibi değil mi? Bu şarkıyı ne zaman dinlesem, içimden birçok kırgınlık hikâyesi geçer. O da çok kırgındı son yıllarında. Müziğe kırgın, hayata kırgın. Bir zamanlar nice müzikseverin geldiği mekânda birlikte içki içiyorduk. Bir akşamdı. Çekirdek Sanat Evi çoktan tarihe karışmıştı. Birçok umut da... Bir gün hasta kalbi bu dünyaya dayanamayacaktı. Ama benim de aralarında bulduğum birçok seveninde koskoca bir kalbin hissettiklerini bırakmıştı.