Bizim simitten Batı’nın bagel’ına

Sabah işe giderken, öğlen arasında, akşamüstü çayla simit günün her saatinde, yolda, metroda, sokakta, parkta her yerde yenir. Sokak aralarında başının üstünde ustalıkla taşıdığı simit tablası ile bağıran simitçi simidi size getirir veya vapur iskelesinde camekanda simit satan yaşlı amcadan siz alırsınız. Takım tutma misali Ankara simidi, İstanbul simidi, Antakya simidi ve İzmir’in gevreği arasında herkesin bir favorisi vardır. Rize, Beypazarı, Osmaniye, Trabzon, Eskişehir, Adana illeri de simitleri ile meşhur. Tarihi 1500’lere dayanıyor. Peki simidi veya gevreği bu kadar özel ve vazgeçilmez kılan ne?  İlk olarak çok demokratik bir yiyecek olması. Toplumun her tabakasının ulaşabildiği bir yiyecek olduğu gibi ayrıca herkes tadını ve kokusunu seviyor. Bir de pratik. Susamlarının dökülmesi dışında elde kolaylıkla yenebiliyor. Şehrin her köşesinde bir simit satıcısı bulmak mümkün. Zahmetli bir iş simit ustalığı. Mesaisi sabah 04.00’te başlayıp gün boyu sürüyor. Hamurun hazırlanıp mayalanmaya bırakılması, simitlerin teker teker elde bağlanması, pekmezle yıkanıp susamla kaplanması, ardından da taş fırında her saat başı pişirilmesi ile bu döngü gün boyu devam ediyor. Burularak bağlananı, burulmadan bağlananı, susamlısı, susamsızı, pekmeze batırılıp pişirileni, iki defada pişirileni, taş odun fırınında pişeni ile iller arası reçeteleri ve tatlar birbirinden ayrılıyor.

Taş odun fırınında pişmesi şart

Bir benzeri, yağlı hamurdan açma