Zahmetli ve bir o kadar lezzetli kestane çorbası

25 Kasım Dün akşam ipin ucunu kaçırmışız hem yemek olarak hem içki, bugün hafif geçmeli, zaten halimiz de yok. Bol su, daha bol su, basit bir çorba ve gün tamamlanıyor. 26 Kasım Yanında salatayla birlikte mantarlı yumurta... Dünü hafif geçirdik diye herhalde aç uyanıyorum. Evde yumurta var, bir de bir paket cinsini bilemediğim ufacık mantarlar var. Ayrıca bir kök rezene, havuç ve bolca maydanoz var. Hemen ikimize 5 yumurta çırpıyorum. İçine birkaç damla limon, tuz, karabiber. Mantarları bir tavada çeviriyorum hızlı ateşte, zaten ufacıklar, pıt diye oluyorlar. Üstlerine yumurtayı döküyorum, altını mum gibi kısıyorum, üstüne bir kapak, pofurdayarak pişsin diye bırakıyorum. Yanına bir salata. Rezene ve havuçları incecik mandolinden geçiriyorum. Biraz maydanoz, biraz nar tanesi, pek güzel bir salata oluyor. O sırada yumurtaların da kapağını açıp bolca maydanoz ekliyorum, tekrar kapağını kapayıp bir dakika daha pişiriyorum. Kahvaltıdan sonra pazar arabamı alıp doğru pazara yollanıyorum. Modiano’da haşlanmış kestaneler görüyorum, aklıma hemen kestane çorbası düşüyor. Ama haşlanmışları almam, alacağım, çizeceğim, ıslayacağım, pişirip soyacağım. Zor olanı sevdiğimden değil. Pişip soğumuş kestane ayıklanmaz, iç dış tüm kabukları yapışır işkenceye döner. Alıyorum 2 avuç dolusu. Fazlasına gerek yok, ayıklaması gerçekten işkenceli bir şeydir. İkimize yetecek kadar. Son alışverişlerimi de tamamlıyorum, artık dönüş gününü düşünmeye başlamak, evdekileri tüketmek lazım. Neyse. Evde kestaneleri B’ çiziyor, ıslıyoruz, artık çorba ancak yarına. 27 Kasım Kestane çorbası Sabahın köründe kestane operasyonuna girişiyorum. Bir tencere su kaynatıyorum. İçine 1 kaşık tuz, 1 kaşık şeker. İyice fokur fokur kaynayan suya, sadece suyun kaynamasını durdurmayacak kadar kestane. Tam 7 dakika. Onları alıyorsun, elleyebileceğin kadar ılınınca ama asla soğumamalı, yoksa, malum, soyulmaz. O arada yenilerini atıyorsun. Böylelikle ilk partiyi ayıklaman bitince, diğerleri çıkmış ve ellenebilecek kadar ılınmış oluyor. Allahtan 2 kişiyiz, kestane az, 3 partide bitiyor. Kantinde çorba yaparken ayıkladığımız miktar inanılmazdı, tüm ekip saatlerce uğraşırdı. Hele yılbaşları... Offff! Hatırlayınca kötü oldum. O arada biraz tereyağı biraz zeytinyağında soğanları ve az miktarda pırasayı yumuşatıyorum. İçine biraz limon kabuğu, biraz tarhun, biraz karabiber. Kestaneleri içine, bir de dolaptaki tavuk suyunun sonu, o. Kısık ateşe alıyorum, usul usul pişiyor, dağılıncaya kadar. Sonra bızlıyorum. Tuz biber, tarhun ayarı. Tarhun kestaneye çok yakışır. Öylece bırakıyorum. Yemek saati gelince, çorbayı tekrar ısıtıyorum. Tekrar tarhun, karabiber, limon kabuğu hazırlıyorum bir kenarda, tabaklara serpmek için. Ama içine bir fırt pullu kırmızı biber ve füme tuz ekleyerek. Çorba ısınınca, içine bir löp keçi sade yağı bırakıyorum, öylece eriyor, kendi kendine, kaynamadan. Bir parlaklık, bir letafet veriyor. Tabaklara koyunca da o hazırladığım karışımdan... B’ inanamıyor, aklı çıkıyor, bu nasıl bir çorba diye…. Bütün zahmete değiyor. 28 Kasım Döndük. Bugün İstanbul’a uçtuk. 3 gece buradayız. Gelir gelmez ayağımızın tozuyla Kıyı’ya gidiyoruz. Kıyı bir klasik. Bana göre hayattaki en İstanbul restoran Kıyı. İstanbul’da sadece bir lokantada son yemeğimi yeme şansım olsa seçeceğim yer. Bay Yorgo’dan tüm ekibe, müthiş güler yüze, masaların çoğunluk müdavim masası olmasına, neredeyse bebeliğimden beri gidişime, kendi lakerdalarını yapışlarına, İstanbul’un en iyi midye tavasına, fasulyesine, ciğerine, her balığı mükemmel pişirmelerine, frambuaz ve dondurma servisine, servisin kusursuzluğuna, beyaz örtülerine benim için İstanbul demek, restoran demek, lezzet demek, klasik demek. Yine şahane bir yemek yedik, dostlarla buluşup kadeh tokuşturduk, keyif yaptık. İstanbul’a merhaba dedik. 30 Kasım Bu akşam kızlarla buluşuyoruz, bahane benim yaş günüm. Yaş günüm geçeli elbette iki hafta oldu. Ama biz bunu bahane ettik, adını daha ben Selanik’e uçmadan koyduk. Herkes kendini ayarladı, hatta Alanur Mersin’den geldi. Çok uzun zaman sonra biz Kantin kızları yeniden bir araya gelmiş olduk. Yeşim ve Zehra da katıldılar, sohbet muhabbet, şamata, makara... Nereye mi gittik? Foxy Nişantaşı’na. Maksut’la Levon’un yeri. Gayet mahalle havalı, Nişantaşı’na çok yakıştı. Şaraplar süper, menü ruhuma göre. Mesela bir et tartar ve Rus salatası var, beni benden alan. Ya tarama ve simit? Ya da Burçak’ın pekmezli patlıcanı? Yemekler hep eski, klasik hatta basit fikirlerin yeni ve heyecan verici uygulamaları. Hep ufak ufak, eşlikçi niyetine. Niye, çünkü Foxy bir wine bar.

Şemsa Denizsel

Diğer Yazarlar

Köylerde endişe büyük: Duman var mı diye gözümüz hep ufukta

Cumhuriyetçi Parti, AK Parti'ye benzedi

Evin bahçesindeki potadan Euroleague’e

Bu neyin sınavı?

Adem’i olmayan Havva’lar dünyası

Zahmetli ve bir o kadar lezzetli kestane çorbası